Geen Moeder Teresa, gewoon een goede buur

Enkele dagen geleden postte Simone van Trier uit Maastricht dit bericht op LinkedIn. Vandaag sprak ik haar, vanaf mijn thuiswerkplek, met -hoe toepasselijk- mijn kinderen in de buurt. De scholen en kinderdagverblijven zijn immers dicht. Simone had een vooruitziende blik.

En wat nu?

In het dagelijks leven is Simone dagvoorzitter, gespreksleider, moderator, debatleider, presentator, presentatietrainer en sprekerscoach. Een zelfstandige, bezige bij zonder personeel met een agenda die meer dan fulltime bezet is. In februari merkte Simone al dat bijeenkomsten afgelast of uitgesteld werden. Ze voorzag toen al dat haar agenda voor maart en april mogelijk wel eens erg leeg zou kunnen gaan worden. Simone kreeg gelijk. Nadat ze haar voorjaarsschoonmaak zo’n beetje had afgerond vroeg ze zich af: “En wat nu?”

Coronanny

Toen ontstond het idee voor #alsjijzorgtdanpasikop of Coronanny, zoals ze ook al wordt genoemd. De reacties op LinkedIn waren overweldigend (en zijn dat nog steeds). Haar bericht is (op het moment van schrijven) al 1.206.472 keer bekeken, telt 18.771 likes en Simone kreeg er ruim 1926 reacties op. Waren die allemaal positief? Nee, dat niet. Ze kreeg ook reacties als: ben je wel verzekerd, heb je diploma’s, het is toch juist niet de bedoeling dat we kinderen in grote groepen bij elkaar zetten? Alleen is dat ook helemaal niet de gedachte achter de oproep die Simone plaatste. Maar, wat is die dan wel?

“Het is helemaal niet mijn bedoeling om een grote organisatie op te zetten. Juist niet. Ik wil gewoon in mijn buurt een hulpvraag oplossen. Met een vriendin heb ik briefjes in de bus gedaan bij buren in de trant van: ‘Beste buur, heb je iets nodig; oppas, boodschappen et cetera, dan zijn wij er voor je!’ Geen groot systeem dus, maar gewoon veilig en vertrouwd in de buurt.”

Tijdens ons gesprek komt mijn zoontje binnen: “Mam, ga je mee een toren bouwen?”

Simone lacht. “Dat is dus precies wat ik bedoel”, zegt ze. “Als jij mijn buurvrouw was, dan zou ik nu een toren met jouw zoontje aan het bouwen zijn en kon jij even een paar uurtjes rustig werken.” Ik lach ook: “Ja, dat zou inderdaad wel heel handig zijn!”

Geen Moeder Teresa

Ik vraag Simone of ze al opgepast heeft op de kinderen van professionals in vitale beroepen. “Nee, nog niet”, is het antwoord. Simone verwacht ook niet dat ze daarvoor nog een oproep gaat krijgen nu de kinderen van deze professionals opgevangen worden op scholen en kinderdagverblijven. Wel verwacht ze voor de komende weken hulpvragen van mensen die in quarantaine zitten of van oudere buren, die geen bezoek meer krijgen van hun kinderen. Simone hoopt deze mensen te kunnen ondersteunen. “Het is geen hogere wiskunde en ik ben zeker geen Moeder Teresa, maar het is toch fijn voor een ander om te weten dat je er voor hem of haar bent. […] Stel je toch voor dat iedereen in Nederland een briefje in de bus vindt waarop een helpende hand wordt geboden, dan kunnen we elkaar helpen en professionele hulporganisaties als het Rode Kruis ontzien.”

Reik elkaar een (figuurlijke) helpende hand toe

Voorlopig verwacht Simone nog niet aan het ‘gewone’ werk te kunnen. Ze hoopt haar praktijk natuurlijk snel weer te kunnen oppakken, maar ze denkt dat grotere events nog wel tot de zomer uitgesteld zullen worden. Tot die tijd blijft ze actief als ‘goede buur’. Haar boodschap voor andere ondernemers? “Laten we in de komende tijd coulant zijn en aardig voor elkaar. Iedereen heeft het moeilijk, dus laten we nu geen hoge eisen stellen aan een ander, maar elkaar een helpende hand bieden als het even tegenzit.” Ik ben het roerend met haar eens. De eerste geluiden van ondernemers in financiële moeilijkheden hebben me namelijk al bereikt. Ik bedank Simone voor haar tijd en wens haar veel succes de komende tijd.

“En nu, hup een toren bouwen!”, besluit Simone ons gesprek.