“Jij was vroeger altijd zo slim”, zei een oud-klasgenoot een paar jaar geleden tegen me. Een oud-klasgenoot die Brabant is ontvlucht en nu een succesvolle carrière heeft op tv. Au, dat doet pijn. Ik weet dat hij niet bedoelt dat ik ‘dommer’ ben geworden. Wat hij wel bedoelt is dat hij niet begrijpt waarom ik “onze” stad niet heb verlaten voor een baan in de Randstad, waarbij ik mezelf in Amsterdamse kringen kan bewegen. Alsof je automatisch slimmer bent als je in de Randstad woont. Ook al heb je precies dezelfde functie.
Ik heb wat zekerheden opgegeven, en wellicht ook wat ‘status’, maar ik heb me tegelijkertijd nog nooit zo nuttig gevoeld. Ik zie direct resultaat van al mijn inspanningen.
Een jaar geleden heb ik de overstap gemaakt van een goede baan bij de lokale overheid naar een functie in de culturele sector. Als ik die beleidsfunctie bij de gemeente Amsterdam had uitgevoerd in plaats van het Brabantse Helmond, “onze” stad, had mijn oud-klasgenoot waarschijnlijk goedkeurend zijn zegen gegeven. Wekelijks met wethouders aan tafel, de ins en outs van de lokale plannen kennen en meepraten op niveau.
Hoe anders nu. Ik heb wat zekerheden opgegeven, en wellicht ook wat ‘status’, maar ik heb me tegelijkertijd nog nooit zo nuttig gevoeld. Ik zie direct resultaat van al mijn inspanningen. Ik ben verbinder tussen het culturele en maatschappelijke veld.
En ineens, half maart, gingen de culturele en maatschappelijke wereld op slot. Letterlijk.
Maar ik ging open. Ik stond in de ‘doe-stand’ en kon al mijn creativiteit inzetten. Waar is nu behoefte aan in de zorgsector en hoe kan cultuur hieraan bijdragen? Wat kan nog wel en wat is niet realistisch? En welke mensen moet ik om me heen verzamelen om het zo snel mogelijk uit te kunnen voeren?
En toen waren daar de OudDoor Concerten (geen typefout), de scheurkalender, kleurboeken. En in de pijplijn nog een aantal andere creatieve projecten waarvoor we hopelijk snel een financiële go gaan krijgen. Daar kwamen de geëmotioneerde familieleden en vrijwilligers bij verpleeghuizen, de dankbare bewoners en zorgmedewerkers van seniorencomplexen en daklozenopvang. Daar kwam het contrast tussen onze vrolijke OudDoor caravan en de lijkwagen, die onze parkeerplaats afloste. En daar kwamen de waardevolle samenwerkingen met gelijkgestemde creatievelingen en enthousiastelingen. Dingen die ik nooit meer vergeet.
En tussendoor tekenende ik illustraties voor de tien tips in de Coronakrant, gaf ik mijn dochter les, speelde ik met mijn zoontje en deed ik ook nog steeds gewoon de was.
Vroeger was ik misschien ambitieuzer (want dat is volgens mij wat hij bedoelt met ‘slimmer’), maar nu ben ik empatisch, creatief, snel, geduldig en waardevol. Ik maak een verschil. En dat vind ik best slim.
Deze column is geschreven door Annique van den Heuvel, cultuurverbinder bij Stichting CultuurContact en projectleider Lang Leve Cultuur.
Je bent Top zoals je bent Annique, gewoon als mens, maar ook doordat je naar je hart luistert en dat is HARTstikke fantastisch!