Ik hou van een goed bordspel op zijn tijd. Met zijn allen rond een tafel, het opgaan in een verhaal, de discussies, de competitie, de keuzes, de spanning; het zorgt er allemaal voor dat ik met een grote glimlach de kaarten trek en de dobbelstenen laat rollen.
Eén van de spellen die vaak op tafel komt is Pandemic. Bij dit spel zijn er vier gevaarlijke virussen op de wereld die moeten worden bestreden. Het spel is coöperatief, wat betekent dat je als groep wint of verliest. De overeenkomsten met onze huidige wereld zijn verbazingwekkend en daarom soms ook beangstigend.
Wuhan is misschien niet op het speelbord te vinden, maar andere brandhaarden zoals Seoul, Milaan en New York wel. Ook op het bord geldt dat de hele wereld met elkaar verbonden is, waardoor een virus zich gemakkelijk kan verspreiden. Middelen die je hier tegenin kunt zetten zijn het behandelen van zieken en het in quarantaine plaatsen van steden. En dan moet je er ondertussen ook voor zorgen dat de bevolking niet teveel in paniek raakt en de infectiegraad van de virussen zo laag mogelijk houden.
Klinkt dit je allemaal bekend in de oren? Wacht maar totdat je het doel van het spel hoort. Het is namelijk een race tegen de klok om op tijd de medicijnen te ontwikkelen. Alleen dan kunnen de virussen gestopt worden. Als dit is gelukt heb je het spel gewonnen. Pandemic is echt ontzettend leuk om te spelen, maar nu het spel tot leven lijkt ze zijn gekomen geeft het toch een heel wrange bijsmaak. [ Lees verder onder de advertentie. ]
Zoals ik al zei speel je als groep samen tegen het spel. Iedere speler heeft daarbij een specifieke rol met bijbehorende kwaliteiten. Er zijn zeven verschillende rollen om uit te kiezen. Wij trekken ze aan het begin van het spel altijd blind, hopend dat we de juiste kaarten pakken. We hebben namelijk duidelijk onze voorkeuren. Zo is de Arts hard nodig om de verspreiding van ziektes in te perken, kun je de Onderzoeker goed inzetten om dichter bij een medicijn te komen, dat de Wetenschapper uiteindelijk het beste kan ontwikkelen. Ook het nut van de Quarantainespecialist zal duidelijk zijn. Als we het zelf voor het kiezen hebben, zou ons Dream Team uit deze vier rollen bestaan.
Maar dan zijn er ook nog de Logistiek Manager, Projectleider en Crisismanager. Wanneer die kaarten getrokken worden is ons enthousiasme minder groot. Komt het omdat managers en projectleiders verder afstaan van het primaire proces? Zijn het de bullshitjobs van Pandemic? Natuurlijk hebben ze hun specifieke kwaliteiten, maar wij spelen er niet graag mee. “Ben jij de Arts? Fijn, dan kunnen we aan de slag!” “Ben jij de Logistiek Manager? Ok, wat doet die ook alweer?”
Ik wil niet constant mijn eigen logistiek managen. Ik wil mensen ontmoeten, niet ontlopen.
Joost van Oort
Niemand wil graag de Logistiek Manager zijn, en laat dat nu precies de rol zijn die we allemaal op ons hebben moeten nemen. Om verdere verspreiding van het coronavirus tegen te gaan mogen we niet in grote groepen samenkomen en is de afstand van anderhalve meter heilig verklaard. In plaats van zich af te vragen wat het beste onderwijs voor zijn leerlingen is, houdt de schoolleider zich nu bezig met looproutes. Dat het volkomen tegen de natuur van het onderwijs ingaat om het aantal contactmomenten omláág te brengen wordt daarbij op de koop toe genomen. Net zoals de horeca-ondernemer zich erbij neer moet leggen dat spontane bewegingen van zijn gasten moeten worden tegengegaan. Even aanschuiven is er niet meer bij. Gastvrijheid is onvrijheid geworden.
In onze kantoren, bibliotheken, sportzalen, musea enzovoort staat de logistiek op dit moment voorop. Het is absoluut noodzakelijk, maar gelukkig worden we er niet van. Dit is niet waarom we een bedrijf gestart zijn of bij een instelling zijn gaan werken. Het vreet aan onze energie en het leidt af van onze echte doelen. Wanneer kunnen we ons weer bezig gaan houden met de dingen die er voor ons echt toe doen?
En dat geldt ook voor mijzelf. Ik wil niet constant mijn eigen logistiek managen. Ga ik dit gangpad in? Aan welke kant van de straat kan ik het beste lopen? Is deze speeltuin niet te druk voor mijn zoontje? Het zijn vragen waar ik me niet mee bezig wil houden. Ik wil mensen ontmoeten, niet ontlopen.
Pandemic kan ik blijven spelen, maar deze coronacrisis moet zo snel mogelijk voorbij zijn. Nu zijn we allemaal aan het verliezen.
