We zitten middenin de verbouwing van ons nieuwe huis en wonen daarom in een tijdelijke woning. Daar zijn we heel blij mee. De tijdelijke woning is een echte blokhut met houten wanden en kleine raampjes. Een soort kruising tussen een wintersportchalet en een Center Parcs-huisje.
Die opmerkingen krijg ik dan ook steevast wanneer ik via Teams aansluit voor de volgende ‘call’ en de medebellers mijn achtergrond zien; een massief houten wand met daarop hangend een hertenkop. De camera staat meestal zo op mij gericht dat het net lijkt alsof het gewei op mijn hoofd zit. Deze toevalligheid gaf de eerste keer veel hilarische reacties, dus ik heb het maar zo gelaten.
We maakten contact, écht contact. Daar zat geen laagje tussen. Geen filter. Geen plastic. Nee, niks. Alleen 1,5 meter.
Onze blokhut is dus top, op de badkamer na. Op zich is ook die helemaal prima, met regendouche zelfs, maar er hangt een douchegordijn… Een lichtblauwe! En ik ben dus echt allergisch voor een douchegordijn, ik vind het verschrikkelijk. Op een of andere manier plakt het ding altijd meteen aan je kont, heel vervelend allemaal.
Ik moest aan mijn douchegordijn denken toen ik op televisie een man zijn moeder zag omhelzen. En niet zomaar, nee, met een stuk doorzichtig plastic tussen hen in, met daaraan vier slurven waarin beide personen hun armen konden steken. Zo was er geen besmettingsgevaar en kon er veilig geknuffeld worden. Ze vonden het allebei fijn, maar ik vond het maar niks. Knuffelen ‘met een laagje ertussen’. Alsof je door het gras loopt op je sokken, vrijt met een condoom of cabrio rijdt met het dak dicht; het is het nét niet. [ lees verder onder de advertentie ]
Natuurlijk is ‘het knuffelgordijn’ een mooi alternatief in deze periode van eenzaamheid en minimaal contact, maar met een laagje ertussen voelt het toch anders. Niet zoals het moet.
Soms heb ik dat ook met mensen. Je bent met iemand in gesprek en het voelt gewoon niet goed. Je komt niet tot de kern van die persoon en blijft maar steken op ‘dat laagje’ ertussen, als een soort filter of zo.
De afgelopen acht coronaweken was dat anders. We voelden allemaal hetzelfde; waren oprecht en kwetsbaar naar elkaar. We maakten contact, écht contact. Daar zat geen laagje tussen. Geen filter. Geen plastic. Nee, niks. Alleen 1,5 meter.
Nu de maatregelen stelselmatig worden versoepeld komt het “normale” leven weer dichterbij en signaleer ik langzaam weer mensen ‘met een laagje’. De muurtjes worden weer opgebouwd en de filters worden vakkundig weer geplaatst. Hoe zonde. Ik hoop juist zo dat we, ook na corona, open en eerlijk contact kunnen houden met elkaar. Zónder douchegordijn!
