De terrassen zijn weer open. Wat een geluk! Op de dag dat afgekondigd werd dat de horeca om 18.00 uur zouden worden gesloten, zat ik bij toeval op een terras. “Nog snel even een speciaal biertje bestellen, nu het nog kan.” Bij toeval, of niet, ik was er ook op pinkstermaandag om 12.00 uur, toen de terrassen weer opengingen. “Effe snel een cappuccinootje bestellen, nu het weer kan.” Want oh oh, wat hebben we de terrassen gemist!
Is dat echt zo? Of lijkt dat maar zo? Vanuit de horeca kan ik het begrijpen. Zij hebben zich de afgelopen tijd in allerlei bochten mogen wringen om een boterham te verdienen. Diverse afhaal- en bezorgmenu’s werden hals over kop bedacht en in de praktijk gebracht. En zeg nou eerlijk, dat deden de creatieve ondernemers erg verdienstelijk.
Culinaire hoogstandjes in een plastic bakje smaken – met de ogen dicht – precies even lekker als op een sjiek voorverwarmd bord. Shoarma, pizza, friet, Thais of Chinees waren we al gewend uit plastic of papieren bakjes. Ik was blij met het ruimere aanbod en ik heb dan ook regelmatig gebruikgemaakt van de nieuwe bezorg- en afhaaldiensten. Want gezellig uit eten thuis met je gezin zonder daar zelf iets voor te hoeven doen, is toch eigenlijk ook heel leuk! Dat de horeca dicht ging heeft – excusez – namelijk ook allerlei bijkomstige voordelen. Dat goede gesprek voer je veel makkelijker bij iemand op de stoep, je gaat nog eens even bij iemand langs met gepaste afstand, en het helpt in de strijd tegen de eenzaamheid omdat we plots allemaal zien hoe belangrijk intermenselijk contact is.
Nu de terrassen weer opengaan, zou die medemenselijkheid zomaar gedeeltelijk verloren kunnen gaan om te verdwijnen in de massa. De terrasmassa. Op anderhalve meter afstand, dat dan weer wel. Is dit het begin van ‘terug naar af’? Terrassen zijn natuurlijk maar een exponent van het grote geheel. Nu Rutte de teugels weer een beetje laat vieren, zou het zomaar kunnen zijn dat we langzaamaan terug glijden in het oude patroon. De oudjes zijn weer gewoon de oudjes in plaats van mensen die snakken naar contact. “Ach verhip, we moeten ook nog naar je moeder!” De gratis straatoptredens bij het ouderencentrum verplaatsen zich naar betaalde kleinschalige terrasoptredens. “In coronatijd was er ten minste nog iets te doen bij het verzorgingshuis.” En die heerlijk lege agenda, want alles is afgelast, loopt zoetjesaan weer vol. “Druk, druk, druk. Terrasje pikken?”
Deze column is geschreven door Francis Bruekers van Sparkle Tekst & Communicatie.
