‘Mis je school, Suze?’ – ‘Nee helemaal niet, ik wil altijd bij jou blijven mama.’ Nou, daar begon het de afgelopen maanden ook wel bijna op te lijken… Ze is een paar weken voor de lockdown vier jaar geworden. Nu, bijna 84 dagen later, mag ze vijf dagen naar school. Ze wilde niet. Juffrouw Roos had al aangegeven dat ze niet wist of Suze dat vol ging houden, een volle week naar school, dus dat ik maar moest kijken of ik haar thuis moest houden op bepaalde dagen.
Mis je het ‘op het werk zijn’ wordt mij veel gevraagd. Het valt mee, ik vind het wel wat hebben zo. Mijn output (lees: efficiëntie) is hoger dan ooit. Ik heb weinig verplichtingen, minder haast, meer quality time thuis. Ook klusjes worden eerder opgepakt. Kortom: ik heb een overzichtelijk leven nu.
Gelukkig kan ik langzaam het ‘naar het werk gaan’ opbouwen, om te wennen aan de energie die het kost, de nieuwe (of oude?) impulsen die ik opdoe. Juffrouw Roos zou dit een verstandige keuze vinden.
Ook ik mag weer naar het werk, met een dubbel gevoel. Het voelt als een nieuwe baan. Ik vind het spannend, ga ’s avonds wat onrustiger slapen. Hoe zal het zijn? Wat moet ik aan (ja, echt…)? Vergeet ik niks? O ja, lunch maken. Hoeveel tijd heb ik logistiek nodig om op tijd te zijn? Wie zal er allemaal zijn? Na zo’n werkdag plan ik maar niks, want ik zal wel moe zijn van een dag naar kantoor. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Gelukkig kan ik langzaam het ‘naar het werk gaan’ opbouwen, om te wennen aan de energie die het kost, de nieuwe (of oude?) impulsen die ik opdoe. Juffrouw Roos zou dit een verstandige keuze vinden. [ lees verder onder de advertentie ]
Ondertussen zitten we aan het einde van de eerste volle week school. Suze is zo moe, maar o zo voldaan! Ik zie haar opknappen. Haar wereld wordt groter. Ze leert, ontdekt, ontmoet nieuwe mensen. Ze danst en zingt als ze thuiskomt. Het was spannend, ze wilde niet, maar o wat brengt het haar veel. De wereld, met alle verschillende mensen die op haar pad komen, ze vindt het fantastisch!
Ze lijkt haar moeder wel, ik dus. Ik zag er stiekem af en toe tegenop dat de wereld weer openging. Maar wat GENIET ik! De tandarts, wat een geweldig bezoek is dat! Mijn collega’s weer zien, yes! De oogcontrole, love it! Naar het werk rijden, met de radio aan, geluksmomentje! De boodschappen doen, heerlijk! Alle zaken die ik voorheen als ‘moetjes’ beschouwde, ervaar ik nu als een dankbaarheid dat het kan, dat het mag, dat het er is. En het liefst samen met anderen.
Suze en ik zijn in ons element. Dat de wereld weer opengaat doet ons goed. We kunnen ons ei kwijt, samen met anderen. Geluksvogels zijn wij! Stap voor stap, dat bij voorkeur toch nog wel. Een beetje spannend is het allemaal wel, toch?
