#gemistekans

Teleurgesteld ben ik en niet zo’n klein beetje ook! Kan me zomaar voorstellen dat er mensen zijn die na het lezen van deze column me als naïef of als hippie zullen bestempelen. I don’t care! Ik wil erin blijven geloven. Volwassen als ik mezelf dan toch durf te noemen, weet ik ook dat je dan teleurgesteld kan raken.

Ik geloof namelijk in de liefde!

Samen met mijn man heb ik een kleine tweetal weken later de Hollandse intelligente lockdownbodem aangetikt dan de gemiddelde Nederlander. Aangezien wij aan de andere kant van de aardbol verbleven ten tijde van het ingaan van de maatregels. Irma & Jaap van Dissel waren nog volstrekt vreemden voor ons en het daadwerkelijk hamstergedrag is ons gelukkig gespaard gebleven. Buiten een kleine en direct in de kiem gesmoorde poging van een bijzondere egocentrische hamsterfamilie in het vliegtuig naar huis. Ik denk dat moederhamster nog regelmatig korte nachten beleefd na een sympathieke doch veelzeggende boodschap van manlief. 

Ondanks alle ellende en fysieke afstand stonden we rechtstreeks in verbinding met elkaar.

Miriam van de Broek

Na een korte doch hevige jetlag kwam ik voorzichtig weer buiten de deur voor het inkopen van de nodige proviand en andere geoorloofde zaken, zoals hardlopen en raamvisites. Het viel me al snel op dat iedereen oprecht vriendelijk was, blij elkaar gezond en wel te zien. Voor mijn gevoel werd ik gastvrijer dan gebruikelijk onthaald. Mensen wilden echt van de hoed en de rand weten als men vroeg hoe het ging. Kreeg en stuurde zelf ook tientallen gezellige kaartjes, bloemen en andere verrassingen over de post, gewoon voor de leuk. We steunden met z’n allen allerlei lokale initiatieven met hart en ziel. En ondanks alle ellende en fysieke afstand stonden we in mijn beleving rechtstreeks in verbinding met elkaar. Mede hierdoor en door het feit dat we allemaal in hetzelfde schuitje zaten, had ik serieus de overtuiging dat we het tij konden keren en behouden. Campagnes zoals #doeslief zouden niet meer nodig zijn. Geen geweld meer tegen zorgpersoneel en enkel nog respect voor geüniformeerden die iedere dag hun nek uitstaken. Vanzelfsprekender dan ooit! [ lees verder onder de advertentie ]

Maar nee hoor, maatregelen werden versoepeld en we zijn weer als vanouds elkaar het ene verwijt na het andere verwijt aan het maken. Maken ons weer boos om iedere scheet, kunnen elkaar slecht verdragen en geven af op diegenen die andere keuzes maken. Niet alleen op sociale media maken we elkaar een kopje kleiner, ook op straat, in de supermarkt. Je voelt het gewoon. Een bekende van me hield afstand met haar fiets van een groep die al bij het stoplicht stond te wachten en werd direct voor zaken die niet in de Coronakrant thuis horen uitgemaakt. Waarom? We zijn voor mijn gevoel weer terug bij af. Hopelijk blijft het bij af en zakken we niet dieper weg in alles wat er op ons afkomt. Want dat er nog het een en ander op ons af gaat komen lijkt me een uitgemaakte zaak. Zaken die ons dichter, maar ook verder weg van elkaar kunnen brengen.

Desondanks blijf ik in de liefde geloven. Gewoonweg omdat ik het wil, ik ga daar goed op, vaar er wel bij, krijg er vleugels van. Sterker nog, ik ben in de overtuiging dat iedereen er goed op gaat, er wel bij vaart en er vleugels van krijgt.  

Lijkt me stug als ik in mijn eentje een ommekeer kan inzetten. Anderzijds waarom niet? Laat ik eens beginnen met mijn verhaal met jullie te delen.

Deze column is geschreven door Miriam van den Broek, adviseur Opleiding en Ontwikkeling bij Driessen.