Links of rechtsom, we worden allemaal geraakt door de coronacrisis. Iedereen heeft wel een verhaal over wat deze periode betekent op zowel persoonlijk als professioneel gebied. De meesten ervaren werkgeluk tijdens deze crisis op een andere manier dan voorheen. We worden ons meer bewust van de betekenis ervan en van onze kwetsbaarheid. En de mensen die al kwetsbaar waren, hebben het nog zwaarder in deze crisis. Kevin en Jennifer, beiden werkzaam bij Driessen bespreken de invloed van corona op hun werkgeluk. Kevin heeft autisme en Jennifer, die rolstoelgebonden is, heeft een vorm van spasme.
Kevin: “We werken allebei al een aantal jaar op dezelfde afdeling, ik zie je normaal gesproken bijna dagelijks. Nu heb ik je al even niet meer gezien. Hoe gaat het met je?”
Jennifer: “Ik heb helaas de pechprijs gewonnen en ben aan het begin van de coronaperiode vijf weken ontzettend ziek geweest. Ik had alle bekende coronaklachten, ik sliep 15 uur per dag. Ik was volledig knock-out geslagen. Toen het ook maar enigszins kon ben ik, ondanks de vermoeidheid, weer thuis aan de slag gegaan. Want niks doen staat simpelweg niet in mijn woordenboek. En jij? Heb jij thuisgewerkt?
Kevin: “Mijn leidinggevende regelde dat ik gewoon op kantoor kon blijven werken omdat voor mij alle wisselingen minder prettig zijn. Maar helaas werd mijn vader ziek, hij had diverse corona-verschijnselen en mijn leidinggevende gaf aan dat het verstandiger was om vanuit huis te werken. In het begin vond ik het thuiswerken apart en interessant maar na 2 dagen begon ik kantoor en het persoonlijke contact met mijn collega’s te missen. Ik zag meer na- als voordelen. Hoe was dat voor jou?” [ lees verder onder de advertentie ]
“Nou, heel eerlijk, ik kon in het begin wel genieten van een half uurtje langer in mijn bed blijven liggen en het ronddwarrelen in mijn ma Tokkie-outfit. Haha, nee, daar zijn geen foto’s van. Maar ook bij mij kwam al heel snel het gemis van mijn collega’s, de sociale contacten, de gezelligheid en de persoonlijke gesprekken.”
“Ja dat uitslapen vond ik ook wel een voordeel alleen weegt dat niet op tegen het missen van de sociale interactie met mijn collega’s. Thuis ontstond er bij mij een soort van piekertijd. Ik heb een nieuwbouwhuis gekocht, dat is sowieso al spannend, en ik moet veel keuzes maken. Maar doordat ik thuis minder afleiding had, ging ik piekeren over de keuzes die ik had gemaakt. Had ik toch andere kranen of tegels moeten bestellen? Past de kleur van de bank eigenlijk wel goed bij de gordijnen. Allemaal vragen, en nog honderden meer, die in mijn hoofd bleven hangen. Nee, laat mij maar op kantoor werken, daar ben ik echt meer in mijn element.”
“Dat herken ik wel. Ik kom normaal gesproken in contact met veel hulpverleners. Omdat ik de risico’s zoveel mogelijk wilde uitsluiten probeerde ik de contacten zo beperkt mogelijk te houden en koos ik ervoor om tijdelijk bij mijn ouders in te trekken zodat zij de benodigde hulp konden bieden. Maar dat was wel even wennen zeg, weer zo intensief thuis-thuis te zijn. Mijn werkgeluk was ver te zoeken. Wat deed het met jouw werkgeluk?”
“Ik voelde me thuis sociaal geïsoleerd en dat had een negatieve invloed op mijn werkgeluk. Werkgeluk betekent voor mij namelijk dat ik op professioneel gebied in persoonlijk contact sta met mensen. En dat was in de quarantainetijd wel even anders. Ik miste oprecht het Driessen-gefühl.”
“De quarantainetijd had inderdaad veel nadelen maar het bracht me ook inzichten. Zo heb ik besloten om binnenkort met een professional in gesprek te gaan om een aantal dingen voor mezelf op een rijtje te krijgen. Ik heb moeite om mezelf te accepteren. Ondanks mijn beperkingen leg ik mijn lat altijd behoorlijk hoog. Maar volgens mij zit ik op de toppen van mijn kunnen. Ik heb iemand nodig die me laat inzien dat goed ook goed genoeg is. Ik heb behoefte aan een spiegel. Hoe confronterend die ook kan zijn.”
“Dat vind ik sterk van jou Jennifer. Zo zie je maar dat deze periode je ook nieuwe dingen brengt. Zo heb ik ervaren dat ik best een goede ICT-er ben. Het is mij op eigen houtje gelukt om mijn game PC om te zetten naar een thuiswerkplek. Met alle lichtjes op mijn toetsenbord gaf dit toch een andere beleving aan mijn werk.”
“En wat betekent de 150 cm afstand voor jou? Ik vind het namelijk heel lastig dat ik vriendinnen geen knuffel kan geven als ze het moeilijk hebben.”
“Ik vind alle maatregelen nogal verwarrend. Zo mogen sekswerkers wel aan de slag maar moet je op het terras afstand houden. En mag je wel bij elkaar in de auto zitten maar zodra je uitstapt moet je weer de 1,5 meter afstand hanteren. Als er iets is waar ik niet tegen kan als persoon met autisme is dat er geen structuur is. Voor mij voelen de maatregelen als een bende van ellende. De constante aanpassingen maken het voor mij onduidelijk en geven mij een onrustig gevoel. Chaos, zo vat ik in één woord deze coronaperiode samen. Welk woord borrelt er bij jou als eerste op?”
“Gemis, dat is wat ik sterk voel. Ik besef me des te meer hoe belangrijk de mensen om me heen zijn en dat ik ze in de waan van de dag niet mag vergeten.”
“Ik ben mijn werk bij Driessen nog meer gaan waarderen. Ik heb een veilige en vertrouwde werkplek waar mijn persoonlijkheid tot zijn recht komt. Ik word gewaardeerd om wie ik ben en wat ik kan, niet omdat ik een bepaald ‘stempel’ heb.”
“Ik heb bij Driessen een vast contract. Dat geeft in deze onzekere periode rust. Ik ben dankbaar dat ik mag werken in een fijne omgeving met lieve collega’s. Ik voel me hier meer dan welkom. Ook mag ik een steentje bijdragen aan de Driessen Foundation. Als ervaringsdeskundige weet ik wat het is en betekent om te leven met een arbeidshandicap. Ik heb bij Driessen de kans gekregen om mijn talent te ontwikkelen en dit gun ik ieder ander die een extra steun in de rug kan gebruiken. Daarom maak ik samen met de Driessen Foundation de wereld een stukje mooier voor mensen waarvoor werkgeluk niet vanzelfsprekend is. Daar ben ik best trots op.”
Dit artikel verscheen eerder op de website van de Driessen Foundation en is met toestemming herplaatst.
