Deze column is eerder verschenen bij opninieblad Forum van VNO-NCW. Hij is geschreven door Eric van Schagen en is met toestemming herplaatst.
Festivals, voetbalwedstrijden, toneel, concerten: ineens kon het allemaal niet meer de afgelopen maanden. Geen stedentrips, niet meer van de ene naar de andere afspraak in het land. Vóór de coronacrisis deed ik het allemaal graag, maar eerlijk gezegd heb ik het nauwelijks gemist. Dat heeft me aan het denken gezet: ik bleek verslaafd. En dan heb ik het niet over roken en alcohol maar wel over verslavingen die ik deel met vele anderen. De crisis heeft mij geleerd af te kicken. En ja, dan heb ik het over verslaving aan steeds meer consumeren en aan dingen die op de korte termijn voorzien in een behoefte maar op de lange termijn niet echt tot groter geluk leiden. Dát is voor mij de definitie van een verslaving. Door de coronatijd stopte dat opeens. Zo dramatisch had het niet gemoeten maar het was wel allemaal te veel van het goede.
Leren van de coronacrisis
Ik heb de hoop dat we naast alle negatieve gevolgen ook iets leren van de huidige coronatijd. Als we allemaal wat minderen met onze kortetermijnbehoeftes, dan belasten we het milieu minder en dan komt er meer ruimte voor belangrijke zaken als duurzaamheid en zorg. En als we dat integreren in onze ondernemingen dan zijn we meer crisisbestendig geworden, dragen we beter bij en denken we in toegevoegde waarde in plaats van in geld. Veel bedrijven zullen op een andere manier waarde moeten creëren, zich op andere sectoren concentreren. In mijn eigen bedrijf zal ik ook veranderingen doorvoeren: we gaan bijvoorbeeld minder reizen, meer videobellen en minimaal twee dagen in de week thuiswerken. En we blijven werken aan duurzaamheid.
Het gaat niet om geld maar om waarde
Misschien klinkt het verrassend uit de mond van een werkgeversvoorzitter, maar deze gedachte en uitdaging geef ik iedereen graag mee. Ook met het oog op de volgende generatie. Die moet nog lang vooruit en klaar zijn voor de enorme uitdagingen van de komende decennia. En daarbij moeten we niet meer denken in geld maar in waarde toevoegen. Economen moeten het vak heruitvinden en niet uitleggen dat er een recessie en werkloosheid aankomt maar aangeven hoe we mensen kunnen stimuleren om de juiste activiteiten te ondernemen. Omdenken: geld als ruilmiddel en niet als oppotmiddel. En voor ons allen: wat laat ik achter in plaats van wat laat ik na.
