Veel bedrijven die ik zie worstelen met de veranderende tijd noem ik schertsend ‘silo’s’. Inderdaad, ik vergelijk ze met van die raamloze gebouwen, opslagplaatsen, los in het landschap, waarvan je niet weet wat er binnenin zit of gebeurt. Die bedrijven, die ‘silo’s’ dus, verdienen soms nog heel aardig, leggen zich toe op specialistisch werk en lijken een eigen deel van de markt voor zichzelf te hebben gereserveerd. Als je bijvoorbeeld vraagt naar de relevantie van hun bedrijf of wie er blij wordt van hun dienstverlening, blijft het merkwaardig stil. Ze doen wat ze doen. En kijken je aan met een blik van: is dat niet genoeg dan?
Door corona zien we nu in acute vorm hoe kwetsbaar die ‘silo’s’ zijn geworden. Er hoeft maar één fataal barstje in een aanvoerketen te zitten, één grens dicht te gaan, één type onderdeel of materiaal niet meer geleverd te worden, en het hele bedrijf komt stil te vallen. Doordat Amerika en Canada hun grondgebied wegens corona hebben afgesloten voor reizigers uit de EU ligt ook mijn bedrijf grotendeels stil.
Wat ik graag zou zien, en wat de overheid nu ontmoedigt door zo ruimhartig allerlei steunpakketten op te tuigen, is dat mensen en bedrijven gestimuleerd worden om hun blik, net als ik, te verruimen en op de toekomst te richten. Zo snel mogelijk in te loggen op de digitale kenniseconomie. En na te gaan denken over wat daarin hun ideale rol is, wat hun talenten zijn, waar ze iets kunnen toevoegen, op kleine of op grote schaal.
Helaas, we zien het omgekeerde gebeuren.
[ lees verder onder de advertentie ]
Niet alleen is het denken binnen onze zogenaamde ‘kenniseconomie’ ongelijk verdeeld (hele volksstammen zijn gereduceerd tot registratie- en sociale verzekeringsnummers). Die scheefgroei dreigt door corona nog verder aangejaagd te worden. We zien immers dat de overheid de coronacrisis gebruikt om steeds meer regie terug te pakken, commandostructuren te herstellen, waarna mensen en bedrijven als willoze ‘poppetjes’ naar de letter van in Den Haag bedachte steunpakketten gaan dansen.
We krijgen niet minder topdown, maar meer!
De overheid gebruikt de coronacrisis om steeds meer regie terug te pakken, commandostructuren te herstellen, waarna mensen en bedrijven als willoze ‘poppetjes’ naar de letter van in Den Haag bedachte steunpakketten gaan dansen.
Elske Doets, eigenaar van Doets Reizen en zakenvrouw van het jaar 2017
Dat is een hele slechte ontwikkeling. Bedrijven en activiteiten die post-corona geen toekomst hebben blijven ongewijzigd in de lucht dankzij subsidies van bovenaf. En allerlei nieuwe kansen worden niet gepakt omdat het invullen van de van bovenaf verzonden formulieren prioriteit heeft.
Als mentor van door corona getroffen ondernemers roep ik samen met Rahma el Mouden juist op om wakker te worden, mee te bewegen, nieuwe perspectieven te ontdekken, zoals ikzelf mijn product (reizen) ook aan het herdefiniëren ben. Maar wat doet de overheid? De veilige cocon van mensen en bedrijven in stand houden. Luiheid, niet-denken, loont.
Zo wordt Nederland niet robuuster en veerkrachtiger, maar juist kwetsbaarder.
