Een aantal jaren geleden ben ik met mijn gezin op vakantie geweest naar Thailand. Op een ochtend werd ik vroeg wakker en kon ik niet meer slapen. Ik klom uit mijn bed, gooide een klets water in mijn gezicht en sjokte naar buiten. Ik ben toen op een stoeltje aan de straat gaan zitten om te zien, horen en ruiken hoe de stad ontwaakt. Het was nog niet druk. Mijn oog viel dan ook al snel op het oude mannetje aan de andere kant van de straat.
Hij opende het rolluik van zijn winkeltje, pakte een bezem en begon zijn stoepje te vegen. Het zag ernaar uit dat hij dit iedere ochtend deed, misschien al wel meer dan 50 jaar dacht ik bij mezelf. Met een paar flinke slagen veegde hij zijn eigen stoepje schoon, waarbij het stof en vuil vakkundig op de straat voor zijn stoepje werd gedeponeerd. Het zag er best wel vreemd uit; zijn buren hadden hun stoep (nog) niet geveegd, dus leek het stoepje van het mannetje een soort van schone oase in een verder erg rommelige en ietwat viezige straat. Natuurlijk is het hartstikke goed dat hij de moeite nam om zijn eigen stukje grond netjes te houden. Maar ik moest een beetje grinniken om het feit dat hij met chirurgische precisie de grenzen richting de buren wist te bewaken én al het vuil van zijn stoepje niet echt opruimde, maar gewoonweg leek te verplaatsen naar de grote straat. Hij veegde letterlijk zijn eigen straatje schoon…of nou ja, stoepje dan.
Hoe anders is het beeld wat ik ‘s ochtends tijdens mijn rondje rennen regelmatig zie. In een straat bij mij in de buurt staan veel eikenbomen, die in deze tijd van het jaar flink wat blad verliezen. Een wat oudere man uit die straat houdt zijn oprit prachtig schoon. Ik kom hem vaak tegen als ik voorbij ren en we groeten elkaar altijd vriendelijk. Hij lijkt echt plezier te hebben in het vegen, opruimen en de boel netjes maken. Maar het bijzondere is dat hij niet alleen zijn eigen oprit schoonveegt; hij pakt een groot deel van de stoep en het fietspad voor zijn oprit ook mee in zijn veeg operatie. Als gevolg daarvan is de openbare weg voor zijn voordeur prachtig schoon, zonder dat de gemeente daar iets voor hoeft te doen. En hij pakt vaak ook nog eens een heel deel van de buren mee, dus da’s nog eens mooi meegenomen. Kortom, hij zorgt goed voor zichzelf, zijn buren én de publieke zaak!
Terwijl ik over dat mooie stukje stoep voorbij ploeterde, bedacht ik me dat ik nog best wat kan leren van deze man. Misschien moeten we als burgers en bedrijven af en toe gewoonweg iets meer ons best doen om de publieke sector te helpen, in plaats van over ze te klagen. Want als deze coronacrisis ons één ding heeft geleerd, dan is het wel dat we onze leraren, ambtenaren, politieagenten, zorgverleners en politici keihard nodig hebben. Natuurlijk is er van alles te verbeteren en aan te merken op het functioneren van de publieke sector; het moet en kan altijd beter, zeker als het gaat om publiek geld. Maar ik prijs me iedere dag gelukkig dat we in een land wonen waarin wij als burgers en bedrijven over het algemeen netjes relatief veel belasting betalen, waarmee we een goede en betrouwbare publieke sector weten te onderhouden. We zeiken en zeuren vaak wat af over hen; sterker nog, de mensen uit de publieke sector klagen vaak zelf net zo hard mee over hun eigen sector. Maar laten we eerlijk zijn, zonder een sterke en goed georganiseerde publieke sector zouden we er met z’n allen waarschijnlijk een enorme puinzooi van maken, toch?
Dus laten we als burgers én bedrijven de komende maanden niet alleen bezig zijn met het schoonvegen van onze eigen oprit of voortuintje, maar waar mogelijk en nodig met onze bezem de openbare stoep, het fietspad of het parkje aanvegen en opruimen. Kleine moeite, groot plezier toch? En natuurlijk bedoel ik dit alles niet letterlijk, maar is het vooral een metafoor voor de noodzaak tot publiek-private samenwerking in het aanpakken van sociaal-maatschappelijke problemen, zoals de forse toename van de werkeloosheid. Net zoals we nu als bedrijf bijvoorbeeld vele GGD’s door het hele land helpen om voldoende mensen te vinden en op te leiden voor de monsterklus ‘coronatest’, willen en kunnen wij het UWV en/of de gemeentes als publiekrechtelijke organisatie echt enorm helpen in het aanpakken van het grote maatschappelijke probleem van de groeiende werkeloosheid. In plaats van dat ieder zijn eigen straatje blijft schoonvegen, is ‘sociaal ondernemen’ hetgeen wat we nodig hebben het komende jaar! Net als die man bij ons in de buurt…
