Een jaar Coronakrant. Van 11 maart 2020 tot 11 maart 2021. Wie had dat van tevoren gedacht? Onze ‘razende reporter’ Marcel Stevens in ieder geval niet. Vol adrenaline ging hij vorig jaar aan de slag voor De Coronakrant. Een jaar later staat de teller op 71 interviews van zijn hand. We spraken hem over zijn hoogtepunten van het afgelopen Coronakrantjaar, de interviews die hem persoonlijk raakten, die hij nooit meer vergeet én we keken samen met Marcel vooruit; het leven ná corona en Coronakrant.
Marcel, wanneer ben je de Coronakrant komen versterken?
“Mijn eerste column schreef ik op 12 maart 2020, één dag na de lancering van Coronakrant. Twee dagen daarvoor was Jeroen Driessen (Driessen Groep, red.) bij ons op de afdeling Business Development binnen komen vliegen in een soort creatieve paniek. Het coronavirus had Nederland bereikt en dat ging veel betekenen voor werkgevend en ondernemend Nederland, dat voelde hij meteen aan. Jeroen kwam met het idee van een contentplatform en na een creatieve brainstorm en hard werken was daar op 11 maart De Coronakrant.
Mijn column die de dag na lancering van het platform gepubliceerd werd ging over mijn leven, over hoe ik mij als ondernemer én werknemer tegelijk voelde nu er een crisistijd leek te ontstaan. Ik werkte bij Driessen Groep, maar had ook nog een eigen bedrijf. De paniek die je toen voelde als ondernemer was natuurlijk vele malen groter dan als werknemer. Als werknemer pakte je je laptop onder de arm, ging je naar huis en werkte daar verder. Je vroeg je niet af of je volgende week nog salaris had. Voor mij werden na de eerste persconferentie alle opdrachten geannuleerd. Daar was ik natuurlijk stikchagrijnig van.”
En wanneer hield jij jouw eerste interview, als ‘razende reporter’?
“15 maart 2020 had ik mijn eerste interview, met Holland Casino. Ik werd meteen het veld ingestuurd en dat vond ik prima, dat is voor mij de fijnste rol. De razende reporter. Die rol heb ik denk ik zelf gepakt, maar past ook bij mij door mijn netwerk en dat ik ‘overal wel binnenkwam’. Zoals ze op z’n Helmonds zouden zeggen: ‘met een grauwte smoel en ginne skrik’. Ik regelde het wel.
In het afgelopen jaar heb ik mede daardoor 96 stukken geschreven, waarvan 17 columns, 8 artikelen en de rest interviews. Ik heb dus echt veel mensen gesproken, ik heb denk ik iedere sector wel gehad. Wat heel leuk was, want ik was ook oprecht geïnteresseerd in hoe anderen met de coronacrisis omgingen. En daarnaast was het voor mij natuurlijk ook een mooie manier om continuïteit in mijn werk te creëren voor mezelf.”
Welk interview is je het meeste bijgebleven?
“Het interview waar ik het meest trots op ben is dat met Marjan van Loon, de president-directeur van Shell. Ik kwam daar heel moeilijk binnen, echt een muur van PR-mensen bij zo’n grote organisatie. Maar ik wist dat wij drie dingen gemeen hadden: we komen allebei uit Helmond, we hebben hetzelfde geboortejaar en zij speelt saxofoon en dat heb ik vroeger ook gedaan. Dus ik dacht: ‘Ze kan mij gewoon niet overslaan, wij zijn een match.’ Dus heb ik tegen het PR-peloton gezegd dat ze dit aan haar moésten laten lezen. Toen reageerde ze rechtstreeks naar mij voor een afspraak. En ze was super open en eerlijk, ik was echt blown away.
Mijn interview met Annemarie van Gaal vond ik ook mooi. Zij zei altijd: “Wacht niet op de trein die voorbij komt om op te springen, want er komt geen trein voorbij.” Oftewel: neem zelf het initiatief en als je iets wil, dan kun je het bereiken, maar je moet het wel zelf doen. Dat advies nam ik ter harte. Ik kende haar nog een beetje van een congres ooit, langer geleden, en ik heb haar gezegd dat ik per se een interview voor Coronakrant met haar wilde en dat ze geen nee kon zeggen, omdat ik haar zou blijven stalken. Toen reageerde ze van ‘kom maar op met die vragen’.”
Nog andere hoogtepunten?
“Het interview met Defensie vond ik ook wel spannend. Ik sprak kolonel Timo Beaufort, die verantwoordelijk is voor de inzet van Defensie bij de opzet van bijvoorbeeld teststraten en noodhospitalen. Dat was zo’n eyeopener. Wij zijn zo gewend om te ‘polderen’ en tien keer te overleggen en zij zijn juist gewend dat niét te doen. Het tegenovergestelde juist. Hij bepaalt wie wat gaat doen en wanneer. Er is geen ruimte voor ‘ja maar’, want het moet gebeuren, en snel ook. En vervolgens maken ze het waar. Een dag later staat er een volledig noodhospitaal, klaar voor gebruik.
En nog een hoogtepunt voor mij persoonlijk: het interview met een studentenhuis. De student die ik zou interviewen nam op en zei: “Kun je me ff terugbellen, want ik ben aan het poepen.” Dat was zó op zijn plek, een echte student. Hij vond het ook prima als ik dat als titel gebruikte, gaaf zelfs. Dat is toch prachtig?!”
Welk interview heeft je het meest geraakt?
“Vooral de interviews met mensen die door de coronacrisis echt ál hun werk zijn kwijtgeraakt. Die gewoon echt niks meer hebben; nul inkomsten. Dat vond ik echt schrijnend en lastig. Zij zijn dan wel creatief en gaan andere werkzaamheden zoeken, maar je wordt geen ondernemer in een specifieke richting om vervolgens iets compleet anders te moeten gaan doen.
Zo sprak ik bijvoorbeeld met de organisator van festival Wish Outdoor en met de eigenaar van Epic Shelters, die tenten bouwen bij bijvoorbeeld grote festivals. Ondernemers pur sang, maar nu toch behoorlijk in paniek. Ze proberen wel andere dingen te doen, maar toch. Die eigenaar van dat tentenbedrijf was echt een knoest van een vent, met van die grote handen. Hij bouwde normaal gesproken 40 tenten per week, nu was hij blij met één tent in een half jaar. Dan zie je hoe rap dat dus is gegaan.”
Wie had je nog graag willen interviewen?
“Ik denk dat het mooi rond is zo. In het afgelopen jaar hebben we natuurlijk een hele ontwikkeling doorgemaakt als mens, ondernemer en werkgever in de coronacrisis. Van ‘what the fuck’ gebeurt hier en hoe ga ik hiermee om tot het ontstaan van een status quo en: hoe gaan we ons aanpassen of een nieuw verdienmodel creëren. En daarna de bewustwording dat verbonden blijven met elkaar steeds moeilijk wordt, omdat dit nog wel even gaat duren. Alle interviews die ik heb gehouden waren in die tijdsgeesten. De onderwerpen van toen zijn nu achterhaald. Dus er is niets dat ik ‘lang op mijn lijstje heb gehad’ en dat niet is gelukt.
Wel mooi vind ik nog mijn laatste interview, met Hans Duisters, CEO van Sioux Technologies. Ik las ergens in een ander interview dat hij zei: “Ik woon in Shanghai en hier bestaat geen corona (meer).” Daar wilde ik meer over weten. Het duurde heel lang voor ik hem te pakken kreeg. Ik had geen nummer of e-mailadres, niks. Maar uiteindelijk is het me gelukt en heb ik echt een leuk gesprek met hem gehad. Daarna kon ik hem weer moeilijker bereiken voor een akkoord op het interview, maar dan denk ik ‘we plaatsen het gewoon’. Ik zeg liever sorry achteraf, dan dat ik politiek correct ben vooraf. Brutalen hebben toch de halve wereld… Gelukkig reageerde hij nog op tijd.”
Welke lessen neem je mee uit een jaar Coronakrant?
“Je kunt meer dan je denkt. Ik ben sowieso altijd wel van ‘ik heb het nog nooit gedaan, en ik denk dat ik het wel kan’, maar na een paar interviews dacht ik ‘dit is leuk, dit kan ik dus’. Ik ben interviews in kranten en bladen ook echt anders gaan lezen. Zoekend naar een mooie afsluiting, kijkend naar pakkende titels en een goede intro.
Gaandeweg, gedurende het afgelopen jaar, heb ik sowieso wel een motto ontwikkeld. Drie woorden, negen letters: wat kan wel? Dat heb ik echt geleerd. De mensen die niet in een hoekje gingen zitten huilen bedachten vooral wat wél nog kon. Dat zag je bijvoorbeeld ook heel goed bij de sporters. Die zoeken oplossingen.
En dat deed ik ook. Wat kan ik wél doen? En dat bleek dus best veel te zijn. En dat vind ik leuk, zo leer en ontwikkel je heel snel. Ik neem van iedere dag iets mee.”
Waar kijk jij het meest naar uit, ná corona?
“Bij mij is het simpel: ik wil gewoon op het podium staan, met een volle zaal en het dak eraf. Natuurlijk wil ik ook op een terrasje zitten en uiteten, maar ik voel me bevoorrecht. Wij wonen lekker in de bossen en ik ben op een leeftijd dat ik niet meer ieder weekend op stap hoef. Ik heb daarom ook helemaal geen ‘zwart gat’-gevoel. Wij kregen, tegelijk met de start van de coronacrisis in maart vorig jaar, de sleutel van ons nieuwe huis dat nog flink verbouwd moest worden. Ik voelde wel even wat paniek over hoe we alles moesten gaan regelen, maar we hebben uiteindelijk veel zelf kunnen doen; schilderen, slopen, en zo lukte het. Een geluk bij een ongeluk. En ondertussen heb ik ook weer veel (online) projecten lopen, dus ook op dat vlak gaat het weer echt goed.
Wat wij ook hebben gedaan is iedere donderdag “vakantiedag” ingevoerd. We zijn niet op vakantie geweest, maar gingen wel iedere donderdag samen iets leuks doen. Met z’n tweeën op pad. Naar een museum, naar zee… ’s Avonds weer naar huis, waarbij we bijvoorbeeld lekker bij een restaurant een thuisdiner afhaalden. Dan heb je iedere week een dagje genieten.
Ik ben wel angstig en heel voorzichtig geweest, hoor. Ik pas toch wel heel erg in het beeld van mensen voor wie het krijgen van corona wat heftiger kan uitpakken. Dus dat wel. Maar ik hoop gewoon dat ik snel een spuit in mijn arm heb en dat we weer gewoon wat normaler kunnen gaan leven. Maar ja, dat wil toch iedereen?!”
